Dag 8-11

Na de heerlijke tijd op Île-de-Ré was het tijd om onze roadtrip te vervolgen naar Zuid-Frankrijk. Om precies te zijn het kleine dorpje Lit-et-Mixe, op 20 minuten rijden van de Franse kust.

De rit is ruim 3,5 uur en dat valt dus op zich wel mee. We rijden door de Dordogne en komen steeds meer in het landelijke en bosrijke deel van Frankrijk. Een prachtig gebied om doorheen te rijden. De rust valt over je wanneer je om het kwartier een verdwaalde medeweggebruiker tegenkomt.

Wanneer we vlakbij het dorpje aankomen geeft Google Maps aan dat we een kilometer rechtsaf het bos in moeten om te arriveren op onze bestemming. Het doet heel solitair aan en zo anders dan waar we normaal voor zouden gaan. We stoppen voor een roestig smeedijzeren hek en als we naar binnen willen gaan komt Emmanuel ons al tegemoet. Een heel introverte en bescheiden man met niet al te vaak gepoetste tanden. Het maakt het plaatje van een afgelegen boshuisje wel af.

Het landgoed is echt prachtig en deels door hem zelf gebouwd. Hij verteld dat hij oorspronkelijk uit Parijs komt en tijdens Covid de keuze heeft gemaakt om hier te gaan wonen. Hij oogt als een echte vrijbuiter die z'n droom achterna is gegaan. De kasten zijn gevuld met boeken, er staat een bootje op het terrein en ook een surfplank ontbreekt niet.

Een minuutje of 8 rijden is er een tankstation met een supermarkt. Die combi is heel gewoon in Frankrijk. We halen alle ingrediënten om weer eens een pasta carbonara en bruschetta's in elkaar te flansen.

De volgende dag slapen we lekker uit. Het is zó stil en rustig dat je alleen het ontwaken van de vogeltjes hoort. Het plekje nodigt uit tot het lezen van een boek, powernapjes en lekker liggen op een bedje in de tuin.

Als de middag al wat gevorderd is pakken we de auto om de schattige dorpjes in de buurt wat door te rijden. Het is hier echt kleine dorpjes en strand dus we worden echt gedwongen om een versnelling terug te schakelen. We drinken een lekker koffietje, gaan naar de plaatselijke bakker om brood te halen en doen boodschappen voor het avondeten. Heerlijk wanneer je even een paar dagen alleen naar met heel basale zaken hoeft bezig te houden. Natuurlijk kan ook een bezoekje aan de brocanterie niet ontbreken waar Davey een nieuwe jurk scoort en ik een golfclub om het arsenaal aan mogelijkheden uit te breiden.

Op woensdag herhaalt ons ritueel van de dag ervoor zich. We slapen uit, gaan lekker uitgebreidt brunchen en ik vind het ook heerlijk om hier in de buurt hard te lopen. Het gebied is rustig en groen maar toch zijn er perfecte wegen om langs hard te lopen. Zo rond 15 uur is Davey toe aan een tukkie en besloot ik m'n sportoutfitje aan te trekken. Sinds februari heb ik al in m'n hoofd zitten om een halve marathon te lopen en daar heb ik sindsdien ook aardig naartoe getraind. In m'n hoofd broeit langzaam het idee om dat nu te doen. Wanneer ik begin met lopen voelt het alsof ik op wolkjes loop en m'n benen voelen geweldig.

Na één kilometer weet ik het zeker, vandaag loop ik die halve marathon. Het weer is uitstekend, de omgeving is geweldig en ik voel me lichamelijk top. In m'n hoofd vertel ik mezelf bij iedere kilometer dat ik er weer 5% van de totale afstand op heb zitten. Het wordt een heerlijke loop met een super vlak tempo van iets onder de 6,5 minuut per kilometer. Vanuit de app stuur ik Davey altijd een live locatie zodat ze kan zien waar ik loop. Na een uurtje of twee snurken in de tuinstoel wordt ze wakker en wat gedesoriënteerd ziet ze dat ik er op dat moment ruim 19 kilometer op heb zitten. Na 2 uur en 16 minuten hardlopen finish ik voor het smeedijzeren hek met een afstand van 21,2 kilometer. Wat een heerlijk gevoel.

Ik pak een heerlijke warme douche en doe nog wat lichte rekoefeningen. Waarna we allebei ontzettend trek krijgen in een pizza. De tent waar we naartoe rijden blijkt gesloten maar op 60 meter zit nog een pizza tent die wel open blijkt te zijn. Het zit eruit als een Franse vertaling van de Pizza Hut (heel romantisch) maar de pizza's zijn er geweldig. Binnen het kwartier hebben we beide een grote pizza door onze slokdarm laten glijden. Als twee waggelende pinguïns lopen we terug richting de auto.

In de avond hangen we lekker op de bank. Waar we Femke Bol de 400 meter horden zien winnen en de dames de 4x400 estafette. Wat een talent, zo'n zin in de Olympische Spelen.

De tijd kruipt voorbij maar toch zijn we alweer bezig aan ons laatste dagje in Lit-et-Mixe. Emmanuel heeft ons uitgenodigd bij het filmfestival dat hij organiseert. Dat zou ergens bij Contis zijn, een kustplaatsje op een kwartiertje rijden.

Daar zijn we vanmiddag heengereden en het eerste dat we zagen waren aanplakbiljetten voor het festival. We besluiten door te lopen naar het strand en daar een lekkere strandwandeling te maken. We zijn beide geen fan van liggen op het strand maar eens in de zoveel tijd een lekkere wandeling is heerlijk. Geen spoor te bekennen van het filmfestival.

Wanneer we van het strand terugkomen nemen we beide twee bolletjes ijs. "Heb jij nog zin om dat filmfestival te zoeken?", vraag ik. "Nee, totaal niet", zegt Davey. Het is inmiddels 16 uur en we zijn het erover eens dat we lekker "huiswaarts" gaan.

Vanavond gaan we nog even lekker uit eten en dan slapen we voor het laatst in ons heerlijke boshuisje. Morgen rijden we vanuit de stilte weer de drukte in richting Montpellier. Een heerlijk midweekje gehad hier.